53. "Zaczekam na ciebie."

Na twarz młodej dziewczyny wpłynął szeroki uśmiech, gdy drzwi przed nią otworzyły się z rozmachem, a jej oczom ukazała się znajoma postać przystojnego Gitarzysty. Muzyk zlustrował ją od razu swoim uważnym spojrzeniem, w czym też nie pozostała mu dłużna.

Jak zwykle, wyglądał zjawiskowo. Aż szkoda, że nie przyszła tu dzisiaj po to, by zerwać z niego ubrania i zająć się nim w odpowiedni sposób. Mężczyzna od razu dostrzegł, jak jego przyjaciółka wręcz pożera go swoim głębokim spojrzeniem. Nie posiadał się z satysfakcji, a dumny uśmiech sam wykrzywiał jego pełne wargi.

– Może jednak wejdziesz? – Zasugerował, opierając się szelmowsko o framugę.

Sophie zmrużyła oczy, z łatwością dostrzegając, jak bardzo jej towarzysz jest z siebie zadowolony. Miał świadomość tego, w jaki sposób działał na kobiety i bezwstydnie wykorzystywał to na każdym kroku. Niemniej, wciąż było to z jego strony pociągające, a zarazem urocze. Każdy musiał to w nim pokochać. Ta kwestia nie podlegała żadnym wątpliwościom.

Bez słowa przekroczyła próg, przyjmując jego zaproszenie. Zamknął za nią drzwi i poczekał chwilę, by zdjęła swoje szpilki. Choć wolał zdecydowanie, kiedy miała je na stopach. Podkreślały jej figurę, a w szczególności długie nogi. Modelką nie była, ale tą częścią ciała akurat mogła się pochwalić. A dzięki temu, że pracowała w biurze, często chodziła w spódniczkach i Tom mógł cieszyć swoje oczy za każdym razem, gdy się widywali.

Tak było również dzisiaj. Ale tym razem musiał zachować powściągliwość ze względu na Madeleine. Ten wieczór zdecydowanie nie miał na celu jego erotycznych igraszek z brunetką. To była dobra okazja, by Mad poznała jego przyjaciółkę i zyskała damskie towarzystwo. Był pewien, że im wszystkim wyjdzie to na dobre.

Zarówno Sophie, jak i Madeleine nie dało się nie lubić. Obydwie miały w sobie coś, co przyciągało uwagę,  wręcz nie można było przejść obok nich obojętnie. On jest na to największym dowodem. Pozwolił, by obydwie kobiety odmieniły jego życie. Może nie do końca świadomie, ale jednak.

– Jesteś pewien, że to odpowiedni czas na nowe znajomości? – Jej głos wyrwał go z zamyślenia.

Uniósł brew, przyglądając jej się z zaciekawieniem. Wydała mu się nagle dziwnie spięta, a to zupełnie do niej nie pasowało. Sophie zdecydowanie była pewną siebie kobietą i raczej nie bała się zbyt wielu rzeczy. Mimo wszystko, jednak nadal pozostawała w niej ta wyjątkowa wrażliwość, która go urzekła. Zapewne właśnie z niej wywodziły się te wątpliwości.

– Obawiasz się niewinnej nastolatki? – Uśmiechnął się chytrze, podchodząc do niej i ułożył dłonie na jej talii.

Dziewczyna wywróciła tylko teatralnie oczami w odpowiedzi na jego głupie, w jej mniemaniu, pytanie.

– Po prostu wydaje mi się to wszystko lekko pogmatwane, zważając na nasze dziwne relacje.

– Mad nie jest już dzieckiem. Poza tym, raczej zdaje sobie sprawę z tego, co nas łączy. Jest moją przyjaciółką, wie i rozumie wszystko – rzekł z przekonaniem w głosie.

Osobiście nigdy raczej się nie wahał pod tym względem. Nie odczuwał potrzeby zatajania faktów przed Madeleine. I wcale nie czuł się z tym źle. Jedynie ograniczał się pod pewnymi względami, jak na przykład dziś, gdy nie zamierzał spędzać wieczoru w łóżku razem z Sophie.

– No tak, ty i te twoje różne rodzaje przyjaźni – mruknęła, znacznie się już rozluźniając. – W takim razie, prowadź, chętnie ją w końcu poznam.

Zdjęła jego ręce ze swoich bioder i odwróciła się w kierunku wejścia do salonu, czekając aż Gitarzysta raczy ją wyprzedzić. Mimo wszystko była tu gościem i wolała się zbytnio nie panoszyć po cudzym mieszkaniu, tym bardziej, że mężczyzna nie mieszkał w nim sam. Trzeba zachować wszelkie maniery, nawet jeżeli łączy ich coś bardziej intymnego. Niemniej, była bardzo ciekawa, kim naprawdę jest dziewczyna, o której tyle słyszała. Póki co, nie miała wątpliwości, że to jedna z najważniejszych osób w życiu Toma. Rzadko się zdarzało, by facet w tak wyjątkowy sposób o kimś opowiadał. Dlatego z góry znała swoją pozycję. Co wcale nie oznaczało, że była gorsza. Po prostu były pewne różnice, nie do przeskoczenia. Dobrze jest być świadomym takich rzeczy. Dzięki temu między nimi nie było żadnych niedopowiedzeń, dziwnych, niepotrzebnych dyskusji czy nietaktownych zachowań

Madeleine czekała już w salonie wraz ze swoim kotem smacznie śpiącym na jej kolanach. Starała się wyprzeć z umysłu, że dostała go od Billa. Zwierzak nie mógł nagle być gorzej traktowany tylko dlatego, że został kupiony przez idiotę. Oczekiwanie zdecydowanie było lepszym zajęciem, niż myślenie o swoich głupich problemach. Była lekko zestresowana spotkaniem z dziewczyno-przyjaciółką Toma, czy jakkolwiek, by ją nie określać. Wiedziała jednak, że nie może ciągle chować się przed całym światem. Potrzebowała kontaktu z ludźmi. Nie mogła się ograniczać tylko do Toma i ostatecznie, jego brata.Tak, zdecydowanie wolała Billa określać już tylko, jako brata Toma. Myślenie o nim w jakikolwiek inny sposób było niszczące, a nawet męczące.

Uniosła głowę, gdy do salonu wszedł Tom, prowadząc za sobą niewysoką brunetkę. Była tak bardzo naturalna i zwyczajna, że w pierwszej chwili wręcz zaszokowała swoją osobą nastolatkę. Ledwo się opanowała, by nie otworzyć ust ze zdziwienia. Wcale nie chodziło tu o rozczarowanie, ale tę diametralną różnicę między byłą dziewczyną Toma, a nią. Wcale nie chciała ich ze sobą porównywać, ale to po prostu samo nasuwało się na myśl. I z drugiej strony mogła czuć dumę, iż Tom nie leci tylko na same modelki, czy inne znane piękności. Bo skoro nie chodziło tym razem o uczucia, tym bardziej ceni się jego wybór. Mógłby mieć każdą, nie ma co do tego wątpliwości, a wybrał Sophie. Nawet jeżeli to nic poważnego, widać, że cenił w ludziach dużo więcej niż wygląd, czy to, czym się zajmują.

– Madeleine, poznaj moją przyjaciółkę, Sophie. – Tom zwrócił się do niej, a żeby okazać grzeczność, szatynka zsunęła z kolan sierściucha i wstała, aby należycie przywitać nową znajomą.

– Cześć, miło mi cię poznać. – Podała jej dłoń, uśmiechając się przyjaźnie.

Kosztowało ją to wiele stresu, ale obiecała sobie, że choć ten jeden raz będzie po prostu normalna. A to było dla niej nie lada wyzwaniem. Sophie wydawała się sympatyczna, biła od niej jakaś pozytywna aura. Dzięki temu Mad czuła się nieco pewniej i udało jej się odgonić większość obaw.

– Mnie również.

– Skoro już oficjalną część mamy za sobą, co powiecie na jakieś lody? – Zaproponował muzyk, nieszczególnie się nad tym zastanawiając.

– Nie żebym dopiero co była chora...

– Zapomniałem! – Klepnął się otwartą dłonią w czoło w hołdzie dla swojej inteligencji. – To nic. Możemy iść po prostu coś zjeść, pochodzić po mieście.

– Liczyłam na to, że się popiszesz i coś dla nas ugotujesz – stwierdziła Sophie, spoglądając na niego zalotnie. – Chwaliłeś się, że umiesz ugotować coś więcej niż samą wodę.

– Oczywiście, że umiem – potwierdził bez wahania.

Odgórnie już było postanowione, że zostają w domu, a do tego on spędzi najbliższy czas w kuchni. Co też chyba odpowiadało wszystkim, a w każdym razie dziewczynom. Madeleine również nie miała ochoty nigdzie się dziś wybierać i bardzo spodobał jej się pomysł Sophie z gotowaniem przez Toma. Czuła, że się ze sobą dogadają.

'

Podczas gdy Gitarzysta zajął się przygotowywaniem kolacji, dziewczyny zadomowiły się w salonie. Czasem je podsłuchiwał, sprawdzając, czy nie siedzą w grobowej ciszy, nie potrafiąc się ze sobą porozumieć. I z ulgą mógł stwierdzić, że jest dobrze. Wydawało się, że znalazły już wspólny język, bo buzie im się nie zamykały. Czyli trafił w dziesiątkę, zapraszając Sophie na ten wieczór. Cieszył się, że chociaż na te kilka godzin Mad zyska towarzystwo kogoś nowego i odciągnie to jej myśli od innych wydarzeń. Sophie mogła w ten sposób stać się odskocznią nie tylko dla niego samego. To może wydawać się nieco okrutne, ale takie były fakty. Bardzo sobie cenił tę znajomość, ale nigdy też nie ukrywał, że w ten sposób próbuje odnaleźć się na nowo po tym, jak Majka złamała mu serce. I nawet jeśli nie było to najlepszym rozwiązaniem, liczyło się dla niego, że działa. A jego nowa przyjaciółka też nie miała nic przeciwko temu. W rezultacie wychodzi na to, że wszyscy byli zadowoleni.

Nie zamierzał spędzać w kuchni zbyt wiele czasu, więc postawił na proste i smaczne danie, które jest lubiane przez większość osób. Bo kto by nie lubił makaronu? Dla odmiany jednak nie zrobił typowego spaghetti, ale świderki w sosie brokułowo-serowym. Kiedy wszystko było gotowe i odpowiednio przyozdobione, nakrył do stołu. Wtedy też zaprosił swoje towarzyszki na wspólny posiłek. Dziewczyny oczywiście były pod wielkim wrażeniem zarówno zapachowym, jak i smakowym. Od zawsze bawiło go, jak łatwo jest podejść kobietę już samym gotowaniem. Nie bez powodu podszkolił się w tej umiejętności. Co prawda, jemu również łatwiej się żyje odkąd potrafi zrobić coś więcej w kuchni niż zagotować wodę, ale jednak zdecydowanie bardziej wolał gotować dla kogoś niż jedynie dla siebie. Jedzenie też zupełnie inaczej smakuje w pojedynkę, a inaczej w towarzystwie. Zdążył się już o tym przekonać nie jeden raz.

– Czuję się wykluczona – Madeleine w pewnej chwili zabrała głos, spoglądając wymownie na Toma, który na początku kompletnie nie zrozumiał, o czym mówi. Nawet zdążył lekko się przerazić tymi słowami. Wydawało mu się, że robił wszystko, jak należy, by każdy czuł się komfortowo. Ogarnął jednak, o co chodzi, gdy wzrok szatynki powędrował na kieliszki z winem. Były tylko dwa.  

– Niedługo skończę osiemnaście lat. Poza tym piłam już mocniejsze trunki, a ty bronisz mi trochę wina? – Uniosła brwi, nie do końca świadomie, wspominając o swoich urodzinach, które, nawiasem mówiąc, były dość istotnym elementem tej krótkiej wypowiedzi.

– Boże, Tom, jak możesz! – Sophie od razu podjęła temat, wspierając nową koleżankę. – Przecież to nie dziecko – zwróciła mu uwagę, a ten w głębokim zamyśleniu podrapał się po swoim policzku, analizując w głowie sytuację. – Naprawdę czasami jesteś psychiczny – dodała bez skrępowania i sama wzięła butelkę wina stojącego po środku stołu i wlała go nastolatce do szklanki przeznaczonej na sok. Nie zamierzała się bawić w poszukiwania odpowiednio przeznaczonych naczyń do owego napoju.

– Ej!

– A teraz nie wiem, czy to reakcja na nalanie Mad wina, czy na to, że nazwałam się psychicznym? – Brunetka uśmiechnęła się szeroko i, nie bardzo się przejmując Muzykiem, zaczęła kontynuować spożywanie swojego posiłku.

Mężczyzna był wyraźnie oburzony, na co wskazywał wyraz jego twarzy, ale nie zdążył w żaden sposób zareagować, bowiem przerwał mu dzwonek do drzwi. Posłał jej tylko swoje ponure spojrzenie, wstając od stołu.

– Zapraszałeś jeszcze kogoś? – Madelaine zdziwiła się wizytą, o której nic nie wiedziała.

Sam Tom akurat nie miał pojęcia, kto postanowił ich odwiedzić. Dlatego w odpowiedzi, wzruszył tylko bezradnie ramionami i skierował się do przedpokoju.

Nastolatka zesztywniała lekko, przypuszczając, że tajemniczym gościem może być nikt inny, jak Bill. Tylko on składał im wizyty bez zapowiedzi, bez względu na czas. Widocznie ten wieczór nie mógł pozostać dla niej przyjemny do samego końca. Musiała jednak z godnością przyjąć to na swoje barki. Najwyższy czas powrócić do normalności. Nie może już do końca życia reagować alergicznie na Wokalistę. Odetchnęła więc po cichu i posyłając Sophie przyjazny uśmiech, kontynuowała swój posiłek.

– Słyszałam, że wybieracie się z Tomem na bal maskowy? – Sophie jednak nie zamierzała milczeć i podjęła nowy temat, zagadując nastolatkę. – Za kogo się przebierasz? – Zadała kolejne pytanie, nim Mad w ogóle zdążyła się oswoić z kolejnym, nielubianym przez siebie wątkiem. Właściwie czuła się nieco zakłopotana, bo nawet nie wiedziała, co mogłaby jej odpowiedzieć. Nie zastanawiała się jeszcze nad tym. A po kryjomu również żywiła nadzieję, że jakimś cudem Tom zmieni zdanie i obydwoje sobie odpuszczą.

– Nie wybrałam jeszcze żadnej postaci.

– To musi być jakaś zajebista księżniczka. Każda laska marzy, żeby być choć przez jeden wieczór księżniczką – skwitowała z niebywałym entuzjazmem.

Najwyraźniej, Sophie bardzo chętnie uczestniczyłaby w takim wydarzeniu, w przeciwieństwie do szatynki. Gdyby się tylko dało, oddałaby jej swoje miejsce z największą przyjemnością. Ale niestety, to nie przejdzie, choćby bardzo się starała. Może pod maską, mogłyby oszukać ludzi ze szkoły, ale nie Toma.

– Chyba kopciuszkiem… – mruknęła bez przekonania, kompletnie nie wyobrażając sobie siebie w pięknej sukni z koroną na głowie. Zdecydowanie nie. Gdzie jej do księżniczki? Kocmołuch, to idealna wizja.

Sophie nie miała już okazji dokończyć rozmowy, gdyż Tom z powrotem zjawił się w pomieszczeniu, a wraz z nim niezapowiedziany gość.

Do tej pory Madeleine wydawało się, że nie może ujrzeć już nikogo gorszego od Billa. Pomyliła się. Na pewno znalazłaby multum ludzi, którzy wzbudzają w niej dreszcze odrazy, ale jednak nijaki Andreas, zajmował wysokie miejsce w tej grupie. Niepojęta dla niej była zbieżność losu. Zdążyła już zapomnieć, że ten człowiek przyjaźni się z Bliźniakami. Nie widziała go od feralnego sylwestra i miała nadzieję nigdy więcej nie zobaczyć. Była też przekonana, że Bill jasno dał mu do zrozumienia, że ma się trzymać od niej z daleka. Widocznie coś się zmieniło. Podobno czas wszystko zmienia. Może ma również magiczne właściwości wymazujące pamięć.

– Widzę, że nie próżnujesz. Dwie laski na raz – komentarz z ust blondyna był tak bardzo typowy dla jego osoby, że Mad od razu zrobiło się niedobrze. W dodatku, na wstępie już było widać, że chłopak jest wstawiony. Starała się w ogóle na niego nie patrzeć, jednocześnie nie dając po sobie zbyt wiele zdradzić. Tom nadal nie miał pojęcia o przeszłości, jaka łączyła ją z jego przyjacielem i wolała raczej, by tak pozostało. Musiała być silna. Tak, jakby to było coś nowego. Całe życie musiała być silna. Zaciśnij dłonie i brnij do przodu.

– A ty za to przytoczyłeś się z jakiejś imprezy, na którą wyraźnie nie zostałem zaproszony.

– Ah tak… Trochę się bawiłem i przypomniało mi się o starym kumplu – rzucił, omiatając wszystko dookoła swoim pijanym spojrzeniem. – Myślałem, że może wyskoczymy gdzieś, jak za dawnych czasów.

– Na wspomnienia cię wzięło? – prychnął Tom.

 – Oj tak!

– Trzeba było zadzwonić, to byśmy z dziewczynami dołączyli. A nie teraz, jak już jest po wszystkim – Tom spojrzał wymownie na przyjaciela. Mimo że nie był aż tak pijany, nie wyglądał najlepiej. Widać było po nim, że nie jedną imprezę ma za sobą już w tym tygodniu. – Może dołączysz do naszej wypasionej kolacji?

– Nie będę wam przeszkadzał – mruknął, zerkając w kierunku Madeleine.

Nadal skupiała się na swoim talerzu, zupełnie, jakby dla niej nie istniał. Niestety, to w rzeczywistości nie było takie proste. Mimo że świetnie wychodziło jej ignorowanie chłopaka, w jej wnętrzu toczyła się potężna walka. A Andreas mimo promili we krwi, doskonale pamiętał sylwestra i wszystko, co wtedy zaszło. Nie zamierzał więcej wchodzić w drogę Billowi. I choć w tej chwili Wokalisty z nimi nie było, wolał się wycofać. W końcu nie mógł być pewien Madeleine.

– Daj spokój, stary! Od miesięcy cię nie widziałem. Siadaj z nami, potem się czegoś napijemy, pogadamy. Dziewczyny nie mają nic przeciwko, prawda?

– Jasne. Ja i tak niedługo się zbieram, jutro praca – Sophie uśmiechnęła się przyjaźnie, a Mad uznała, że jedna odpowiedź im wystarczy, więc nadal milczała.

– No widzisz, nie możesz teraz się wycofać – Tom poklepał przyjaciela po plecach, jednocześnie popychając go lekko w kierunku stołu. – Siadaj. Ja idę po porcję dla ciebie – dodał i zaraz zniknął w kuchni.

Blondyn chcąc, czy nie chcąc, spełnił prośbę przyjaciela. Oczywiście jedynym wolnym miejscem przy stole było to naprzeciwko nastolatki. Jemu to nie przeszkadzało, ale jej wręcz przeciwnie. To również nie umknęło jego uwadze. Odczuwał nawet pewnego rodzaju satysfakcję z tego, jaką presję na niej wywierał swoją osobą. W pewnym stopniu dawało mu to jakąś władzę. Co prawda, niezdrową, ale jednak.

A Madeleine myślała już tylko o tym, żeby jak najszybciej się wymiksować z tego towarzystwa pod byle pretekstem. Nie zniosłaby ani godziny w jednym pomieszczeniu z tym człowiekiem. I właściwie nie chodziło tu wcale o to, że był kimś z jej przeszłości, ale o to, w jaki sposób ją potraktował w jej „nowym życiu”. Sam postawił się w najgorszym świetle, zanim w ogóle miała okazję go lepiej poznać. Już nie zamierzała nawet próbować.

– Trafiłeś w samą porę, bo jeszcze ciepłe! – Głos Toma wyrwał ją z zamyślenia.

Nie spostrzegła, kiedy się tak odłączyła. Sophie w tym czasie zdążyła już zacząć jakąś dyskusję z niezapowiedzianym gościem, co także jej umknęło. I nie rozumiała, czemu na myśl przychodził jej w tym momencie tylko Bill. Nagle ogarnęła ją tak mocna tęsknota, że aż bolało. On na pewno nie pozwoliłby jej przebywać w jednym pokoju, a nawet mieszkaniu, z Andreasem. Nie pozwoliłby, bo znał prawdę. Sam przekonał się, jakim śmieciem jest człowiek, którego uważał za przyjaciela.

Nic więcej, Mad. Tylko prawda. To tylko prawda. Gdyby Tom ją znał, jego postawa również uległaby zmianie. Gdyby znał… Ale nie pozna. Nikt więcej nie będzie mówił o jej przeszłości. Włącznie z nią samą.

– Wybaczcie, ale muszę się jeszcze pouczyć przed jutrzejszym sprawdzianem – odezwała się w pewnej chwili, nie zważając na to, że przerywa trwającą już rozmowę. – Miło było cię poznać, Sophie. Mam nadzieję, że jeszcze się zobaczymy – posłała ciepły uśmiech brunetce i wstała od stołu, nie czekając na niczyje pozwolenie.

– Na pewno! Też się cieszę, że cię w końcu poznałam. Do zobaczenia – Sophie odwzajemniła jej uśmiech, a z jej oczu bił szczery entuzjazm.

Aż robiło się lżej na sercu. Nie zwlekając dłużej, szatynka opuściła salon, skrupulatnie przy tym ignorując obecność Andreasa. Miała nadzieję, że nikt tego nie zauważył. Mogłaby mieć poważny problem z wytłumaczeniem swojego zachowania. Na szczęście Tom jej nie zatrzymywał, co też wiele ułatwiało. Był zbyt pochłonięty obecnością zarówno Sophie, jak i przyjaciela. Właściwie, to bardzo dobrze dla niego. Przynajmniej on jeden może czuć się przez chwilę beztrosko i szczęśliwie. Może chociaż w tej sytuacji, obecność Andreasa sprawi coś pożytecznego. 

Dopiero gdy zamknęła drzwi swojego pokoju, poczuła, jak wszystko z niej spływa. I nie pamiętała już, kiedy wkładała tak wiele wysiłku w to, aby nie wybuchnąć płaczem. Postanowiła, że będzie silna i zamierzała się tego trzymać. Nie pozwoli się złamać kolejny raz.

Odetchnęła głęboko kilka razy, aby uspokoić swoje skołatane serce i podeszła do łóżka, na którym leżał jej telefon. Mała, migocząca dioda oznajmiała jej, że dostała jakąś wiadomość. Opcje były dwie: albo operator sieci, albo Bill. Nikt inny nie miał jej numeru.

„Zbyt szybko, to wszystko się wydarzyło. Ale, jak raz pozwolisz rozpędzić się karuzeli, potem nie możesz jej zatrzymać… musisz czekać, aż sama stanie. Tyle że gdy nasza stanęła, było już za późno. A ja… próbowałem rozkręcić ją na nowo, tylko szkoda, że w drugą stronę… Znowu chciałem za szybko. Spieprzyłem, aż dwa razy. Dlatego teraz po prostu zaczekam. Zaczekam na ciebie… Może jeszcze kiedyś mi wybaczysz.”